Poprawna forma to “kląć”.
Błąd w zapisie czasownika “kląć” może wynikać z różnicy tematów, jakie ma on w trybach i odmianie przez czasy. Dla przykładu, w czasie teraźniejszym formy osobowe “kląć” to: "klnę", "klniesz", "klnie", itd., ale w czasie przeszłym: "kląłem", "kląłeś", "klął", itd. W trybie rozkazującym powiemy: "klnij", "klnijcie", a w przypuszczającym: "kląłbym", "kląłbyś", "kląłby", itd.
"Kląć" to inaczej używać wyrazów wulgarnych. Czasownik ten występuje z wielu związkach frazeologicznych, np. "kląć na czym świat stoi", "kląć jak szewc", "kląć w żywy kamień".
Przykłady:
Tak mnie zdenerwował, że musiałem się hamować, aby nie kląć i nie krzyczeć na niego.
Nie powinieneś tak kląć w obecności przełożonych.
Zbyt często zdarza mi się kląć.
Ten sama zasada pisowni dotyczy czasowników: "zakląć", "przekląć".
Komentarze