Obie formy są poprawne i używane mogą być w tych samych sytuacjach, zależnie od preferencji wypowiadającego się. Wykrzykniki te mają wiele zastosowań, są oznaką tak różnych emocji jak m.in. zniecierpliwienie, rozpacz czy sprzeciw.
Jezykoznawcy twierdzą, że ech! jest pierwotne, a forma eh! ukształtowała się pod wpływem obcym. Trzeba bowiem wiedzieć, że to bardzo wczesne formy językowe i zachowały się również w innych językach słowiańskich oraz europejskich.
Przykład:
Eh! Mam już tego dość
Ech, ci artysci. Im zawsze więcej wolno.
Książkę „Ech, mój Krakowie”, napisaną przez Jana Adamczewskiego, wydało Wydawnictwo Literackie.
Komentarze